Δι ασήμαντον αφορμήν
Πώς μικρές συμπεριφορές που μας βγάζουν από τα ρούχα μας αποκαλύπτουν τελικά τη μεγάλη εικόνα.Η οδήγηση στη χώρα μας πρέπει να έχει στείλει πολλούς ανθρώπους στο κατώφλι του ψυχιάτρου. Δε φτάνουν τα δεινά της καθημερινότητας, έχεις και τον εκνευρισμό που προκαλεί ο τρόπος που κινείται μεγάλη μερίδα των οδηγών. Δεν είναι, όμως, μόνο οι επικίνδυνες συμπεριφορές, αλλά και κάποιες που, αν και δε θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή μας, είναι εξόχως αντικοινωνικές και μπορούν να σε βγάλουν από τα ρούχα σου. Πώς να συμβιβαστείς με την εικόνα κάποιου που ανοίγει το παράθυρό του για να πετάξει στο δρόμο το φραπέ, τη ζελατίνα από το πακέτο των τσιγάρων ή το ίδιο το τελειωμένο πακέτο; Και, αν κοιτάξεις γύρω σου, διαπιστώνεις ότι τέτοιες πράξεις αφήνουν απαθείς τους περισσότερους. Ίσως γιατί αποτελεί εθνική μας... κατάκτηση να μη διαμαρτυρόμαστε για τις αντικοινωνικές συμπεριφορές των συμπολιτών μας. Και οι λίγοι που το πράττουν θα βρεθούν συνήθως αντιμέτωποι με υβριστική έως απειλητική αντίδραση από εκείνον ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να σπεύσει να ζητήσει συγνώμη για τον τρόπο του. Υπό ιδανικές συνθήκες, θα σε ρωτήσει με ειρωνικό υφάκι αν εσύ δεν παρατυπείς ποτέ...
Η αυτοδικία, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Ένας καλοπροαίρετος, μάλιστα, θα προσπαθούσε πριν θυμώσει να κατανοήσει αυτές τις συμπεριφορές. Γιατί δηλαδή κάποιος να διπλοπαρκάρει έξω από το ΑΤΜ, το περίπτερο ή το σχολείο, όταν 5, 20 ή έστω 100 μ. πιο πριν ή πιο μετά υπάρχουν ελεύθερες θέσεις; Γιατί κάποιος να ταλαιπωρεί τους συμπολίτες του αντί να κουνήσει τον κώλο του και να τσακιστεί να βρει μια κανονική θέση στάθμευσης; Γιατί κάποιος να πιάνει δύο θέσεις στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ ή του εμπορικού κέντρου, στερώντας την από εκείνον που φέρνει εδώ και ώρα βόλτες για να παρκάρει;
Στην καλύτερη, δεν έχει την κουλτούρα και την ανησυχία να επικοινωνεί με το περιβάλλον και να κατανοεί τις ανάγκες όσων κινούνται γύρω του. Βρήκε, δηλαδή, μία θέση και τρύπωσε όπως όπως, σαν ζώον. Στη χειρότερη, είναι πονηρούλης. Αντί να στριμωχτεί ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα ή να κινδυνέψει να του γδάρει την κούρσα του κάποιος διπλανός του, πιάνει δύο θέσεις και προσποιείται τον αφελή...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον εξυπνάκια μια κοινωνία πρέπει να τον βάλει στο περιθώριο. Να του δείξει με όλα τα μέσα που διαθέτει ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές.
Το θέμα είναι πώς θα εκπαιδεύσεις εκείνους που από άγνοια δείχνουν αντικοινωνικό χαρακτήρα. Αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, παίρνει πολύ χρόνο, καθώς ο σεβασμός για τους γύρω μας είναι κάτι που μαθαίνει κανείς από το σπίτι του, το σχολείο και, στο κομμάτι της οδήγησης, από τον περίγυρό του. Σε καμιά περίπτωση, πάντως, δεν πρέπει να θεωρείται αμέτοχο το σύστημα εκπαίδευσης των οδηγών, ούτε η Τροχαία. Γιατί την οπισθοπορεία, θέλοντας και μη, κάποια στιγμή θα την κατακτήσει ένας οδηγός. Το savoir vivre της οδήγησης ποιος θα του το διδάξει; Αντίστοιχα, θα προτιμούσαμε να βλέπουμε τους τροχονόμους να δίνουν βάρος σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, έστω κι αν αυτό δεν έχει το ίδιο εισπρακτικό αποτέλεσμα με το να στήνονται σε κάποια ευθεία της εθνικής οδού και να σταματούν όσους κινούνται με 15 χλμ./ώρα πάνω από το όριο.
Είναι πια καιρός να δείξουμε σε εκείνους που μας «γράφουν» με τον τρόπο τους ότι είναι καταδικαστέοι από όλους μας. Γιατί αυτός που δρα ανεγκέφαλα ή εγωιστικά στο δρόμο, με τον ίδιο τρόπο θα μεγαλώσει το παιδί του, θα κινηθεί επαγγελματικά ή θα ψηφίσει πίσω από το παραβάν. Ας αλλάξουμε σιγά σιγά ως κοινωνία, έστω κι αν η αλλαγή ξεκινά από τον τρόπο που παρκάρουμε στο σούπερ μάρκετ..._ Μ. Σ.